تند خویی وعصبانیت را نوعی جنون ودیوانگی دانسته ودوستان مومن وخالص خود را به اخلاق خوش وسخنانی صمیمی در نشست وبرخاست ها دعوت می کند

او خود اهل گفتگو های شیرین وشوخی ومزاح با اصحاب بود.واین روش را در جذب افراد بهتر می پسندید .از این رو چون عمرو عاص در شام تبلیغ کرده بود که علی علیه السلام شوخی می کند وبرای رهبری شایسته نیست .فرمود: شگفتا از عمرو عاص ،پسر زن ناشایست که رواج می دهد من فردی بسیار شوخ ومزاح هستم ،در حالی که یاد مرگ مرا از کار های بیهوده باز می دارد ،(وشوخی های من متعادل وهدفمند بوده نه آنکه بی ارزش وپوچ باشد .،  امام با این پاسخ ،خوشخویی وخوشرویی را کاری لازم وشایسته دانسته که رهبری جامعه اسلامی ویکایک افراد باید دارای چنین صفت برجسته ای باشند .. منبع رجوع شود به نهج البلاغه حکمت 255وخطبه 118،84

تند خویی وعصبانیت را نوعی جنون ودیوانگی دانسته ودوستان مومن وخالص خود را به اخلاق خوش وسخنانی صمیمی در نشست وبرخاست ها دعوت می کند

او خود اهل گفتگو های شیرین وشوخی ومزاح با اصحاب بود.واین روش را در جذب افراد بهتر می پسندید .از این رو چون عمرو عاص در شام تبلیغ کرده بود که علی علیه السلام شوخی می کند وبرای رهبری شایسته نیست .فرمود: شگفتا از عمرو عاص ،پسر زن ناشایست که رواج می دهد من فردی بسیار شوخ ومزاح هستم ،در حالی که یاد مرگ مرا از کار های بیهوده باز می دارد ،(وشوخی های من متعادل وهدفمند بوده نه آنکه بی ارزش وپوچ باشد .،  امام با این پاسخ ،خوشخویی وخوشرویی را کاری لازم وشایسته دانسته که رهبری جامعه اسلامی ویکایک افراد باید دارای چنین صفت برجسته ای باشند ..

حرکت آرام لب ها همراه با گشوده شدن آنها که(لبخند )نام دارد .         امتحان کن عزیزم          دیدی کار سختی نبود           پس میتوانیم حتی زمانی که………

خوشرویی

در مواجهه دو نفر با یکدیگر، پیش از هر سخن و عمل، دو صورت با هم روبه رو می شود. مواجهه دو انسان با هم و کیفیت این رویارویی چهره ها، نقش عمده در نحوه گفتار و رفتار دارد و رمز گشایش قفل دلهاست.

«خوشرویی»، هم در نگاه مطرح است، هم در لبخند.

هم در گفتار آشکار می شود، هم در رفتار.

چه بسا رابطه ها و دوستیهایی که با «ترشرویی» و «اخم کردن» و «عبوس شدن» به هم خورده است. از سوی دیگر مبدأ بسیاری از آشناییها هم یک «تبسّم» بوده است.

وقتی با چهره شکفته و باز با کسی روبه رو می شوید، در واقع کلید محبت و دوستی را به دستِ او داده اید. برعکس، چهره اخمو و ابروهای گره خورده و صورتِ درهم و بسته، دریچه ارتباط و صمیمیّت را می بندد.

اگر این خوشرویی و خنده رویی با نیّت پاک و الهی انجام گیرد، علاوه بر تأثیر محبّت آفرین، «حسنه» و «عبادت» به حساب می آید.

از امام باقر(ع) سخن بیاوریم که فرمود:

تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فی وَجْهِ اخیهِ حَسَنَةٌ.(1)

«لبخند انسان به چهره برادر دینی اش «حسنه» است!»

تبسّم، مبدأ بسیاری از آشناییها و زداینده بسیاری از غمها و کدورتهاست. شگفت از کسانی است که از این کار بی زحمت و رنج و خرج، که برکات فراوان دارد، طفره می روند و به سختی حاضرند «گُلخنده» مسرّت را بر لبان خود و چهره دیگران بیافرینند.

برخورد با چهره باز با دیگران، آنان را آماده تر می سازد تا دل به دوستی با شما بسپارند. خنده رویی و بشّاش بودن، دیگران را دل و جرأت می بخشد، تا بی هیچ هراس و نگرانی، با شما باب آشنایی را باز کنند و سفره دلشان را پیشتان بگشایند.

اگر با خوشرویی، بتوانید بار سنگین غم دوستان را سبک کنید، کارتان عبادت است و اگر با یک تبسّم، بتوانید خاطری را شاد سازید، به خدا نزدیک تر شده اید. به قول حافظ:

دایم گل این بستان، شاداب نمی ماند

دریاب ضعیفان را، در وقت توانایی