تند خویی وعصبانیت را نوعی جنون ودیوانگی دانسته ودوستان مومن وخالص خود را به اخلاق خوش وسخنانی صمیمی در نشست وبرخاست ها دعوت می کند

او خود اهل گفتگو های شیرین وشوخی ومزاح با اصحاب بود.واین روش را در جذب افراد بهتر می پسندید .از این رو چون عمرو عاص در شام تبلیغ کرده بود که علی علیه السلام شوخی می کند وبرای رهبری شایسته نیست .فرمود: شگفتا از عمرو عاص ،پسر زن ناشایست که رواج می دهد من فردی بسیار شوخ ومزاح هستم ،در حالی که یاد مرگ مرا از کار های بیهوده باز می دارد ،(وشوخی های من متعادل وهدفمند بوده نه آنکه بی ارزش وپوچ باشد .،  امام با این پاسخ ،خوشخویی وخوشرویی را کاری لازم وشایسته دانسته که رهبری جامعه اسلامی ویکایک افراد باید دارای چنین صفت برجسته ای باشند .. منبع رجوع شود به نهج البلاغه حکمت 255وخطبه 118،84